Wszystkiego szyciowego

Wszystkiego najbardziej szyciowego w Nowym Roku 

życzą Żaneta i Żorż Zyrafko

 All rights reserved by annah_savage

O wełnie i zdjęciach w kiepskim świetle

To była prawdziwa walka - najpierw skroiłam tę sukienkę z zielonej wełny, ale okazało się, że wyszła za duża, a zwykłe zwężanie sprawiło, że straciła kształt. Straszna rozpacz! Ale poddawać się nie wolno, więc jak zakupiłam tę beżową wełnę, postanowiłam spróbować jeszcze raz. Najpierw zrobiłam próbkę dwa rozmiary mniejszą od pierwszej próby i okazało się, że pasuje. Więc wykroiłam sukienkę z wełny. Niestety, po uszyciu odkryłam, że byłoby lepiej zabrać jej jeszcze dwa centymetry w biuście, co niniejszym uczyniłam. W efekcie otrzymałam zupełnie przyzwoity beżowy worek z wełny :) dwa dni dookoła niego chodziłam, żeby w końcu wymyślić, jak mu nadać charakteru i postanowiłam po raz pierwszy zmierzyć się z kołnierzykiem.Wyszło, jak wyszło - z daleka wygląda dość spektakularnie, a z bliska można powiedzieć, że tak właśnie miało być :) Szanowni Państwo, przedstawiam Wam moją interpretację wykroju 109 z BURDY 9/2012.

Sukienka - BURDA 9/2012
Buciorki - CCC
Rajtki bawełniane z Gatty
Więcej grzechów nie pamiętam ;)

O tym, jak Żaneta oswajała wełnę

Gdy po raz pierwszy miałyśmy okazję się bliżej poznać, nie udało nam się polubić. Wszystko dlatego że porwałam się z motyką na słońce. Prawdopodobieństwo porażki było wysokie - po pierwsze: nigdy wcześniej nie szyłam wełny, po drugie: okazało się, że to wcale nie jest łatwe, po trzecie: moje lenistwo nie pozwoliło mi na fastrygowanie, po czwarte: postanowiłam uszyć sukienkę, przy której dopasowanie wykroju okazało się nie najprostszą sprawą (cała rozmiarówka była nieprawdopodobnie zawyżona). Więc sukienka 109 z Burdy 09/2012 zakończyła się tego dnia porażką (z której ostatecznie wybrnęłam, ale o tym innym razem).

Jako zdesperowana posiadaczka jeszcze sporej ilości wełny, postanowiłam, że nie spocznę, a uszyję z niej coś nadającego się do noszenia. Została godzina do wyjścia, więc wycięłam prostokąt, zszyłam z jednej strony, zrobiłam tunel, wciągnęłam gumkę, przeszyłam gumkę i podwinęłam. I tak oto zostałam właścicielką zupełnie przyzwoitej spódnicy z wełny :) Materiał jest miękki, nie gryzie, więc spokojnie zrezygnowałam z podszewki.

Żorż był zachwycony :)

spódnica - handmade
bluzka - outlet Terranova
balerinki - BootSquare
rajstopy z rynku

O tym, co Żanecie mówiła Mama Żorża

Mama Żorża zawsze mówiła, że jaka Wigilia, taki cały rok. "Przecież w ten sposób można oszukać los!" - pomyślałam. I postanowiłam nie odmawiać sobie w tym dniu przyjemności. Wiem już teraz, że przez cały najbliższy rok będę dużo szyć i że będą to piękne rzeczy :)

Widać pośpiech w szyciu skarpetek,
ale i tak pięknie się prezentują na choince :)

A teraz już czas na odpoczynek, spędzanie czasu z bliskimi, pyszne jedzenie i ciekawe rozmowy, czego Wam wszystkim także życzę!

A tu jeszcze obiecana prezentacja pierwszej uszytej sukienki z dzianiny na żywym organizmie Żanety Żyrafko :)

BURDA 11/2012

O tym, co Żanecie mówiła Mama

Mama mi zawsze mówiła, że dla męża należy się stroić w sukienki. Przechadzając się wśród witryn krawieckich innych uzdolnionych pań oraz przeglądając magazyny krawieckie, natrafiłam na trzy piękne sukienki, które postanowiłam uszyć, aby móc wyglądać pięknie dla mojego męża Żorża.

Najpierw postanowiłam połączyć poniższy wykrój (BURDA 11/2012) z tkaniną w pepitkę, do czego zachęciła mnie UAreFab. W celu jej wykonania musiałam po raz pierwszy zmierzyć się z szyciem dzianiny, co okazało się nie takie trudne - efekt przedstawię już wkrótce.

O drugiej prośbie Żorża

Na widok poduszek Żorż się uradował. Przyznał, że zachwyciły go one bardziej niż się spodziewał. Po chwili jednakże posmutniał: "Tylko tyle? A czym ozdobimy choinkę? Przecież wiesz, że w Żaneiro de Rio w tym roku zabrakło już bombek". 

Nie mogłam pozwolić, by smutek na twarzy mojego ukochanego Żorża utrzymywał się zbyt długo, więc czym prędzej zabrałam się do pracy. Żorż nie pożałował mi pomocnej dłoni i razem stworzyliśmy całą gromadę choinkowych serduszek. 

O pierwszej prośbie Żorża

Pewnego grudniowego poranka mój mąż, Żorż, zapytał mnie, czy zechciałabym nasze mieszkanie na poddaszu nieco przyozdobić w klimacie świątecznym. Argumentował, że w Żaneiro de Rio wszyscy mieszkańcy zdobią swoje mieszkania na święta, więc i my powinniśmy. Uległam jego prośbie i postanowiłam, że przygotuję trzy poduszki, wykorzystując niewielkie skrawki materiałów, które pozostały mi z przygotowywania sukienek dla dzieci krewnej burmistrza. Do wykonania zwierza rogatego zainspirowała mnie twórczość Kasi. 

W dwie z nich udało mi się wszyć wypustki (za pomocą instruktarza  znalezionego tu oraz tu), dzięki czemu posiadłam zupełnie nową umiejętność krawiecką. Niestety, na fotografie czasu nie starczyło - musiałam je zrobić ciemną nocą. Jeśli poduszki nie znikną do czasu, kiedy mój aparat będzie mógł je sfotografować przy świetle dziennym, to już wkrótce pojawi się więcej fotografii.

 

Nie znikły, więc przyłapałam je w lepszym świetle - oto i one:

Trzy poduszki dla Żorża

Tył trzech poduszek dla Żorża

Nabieram praktyki w wypustkach

Witam Szanowną Panią! Witam Szanownego Pana!

Jakże mi miło, że zechcieli Państwo odwiedzić moją pracownię. Zainteresowała Państwa witryna? Zapraszam głębiej, może zechcą Państwo usiąść i się rozgościć? Czym mogę Państwu służyć? Może szukają Państwo ciekawych strojów lub dodatków do domu? A może interesuje Państwa zwykła pogawędka o modzie i krawieckim rzemiośle? Doskonale Państwo trafili!